Wat weten we over onze favoriete popartiesten? Voor ons gevoel heel wat. In hun liedjes delen ze vaak hun intiemste zieleroerselen, diepste dalen, hoogste toppen. Maar hoe zit het met hun dagelijks leven – en het belangrijkste onderdeel daarvan: hun dagelijks voedsel?

Toen ik op zoek ging naar liedjes over eten leverde dat een aardige lijst op. Maar niet meteen een goed inzicht in het voedingspatroon van de artiesten of in wat dat eten in een liedje eigenlijk doet. Kijk naar nummers met titels als Peaches (Stranglers), Birthday Cake (Rihanna) of American Pie (Don McClean). Daarin staan de perziken, verjaardags- en andere taarten meestal toch voor iets heel anders – vul zelf maar in.

Ik moest denken aan Crowded House. Een vriend vertelde me eens dat die nogal food-minded zijn of waren. En inderdaad, in Chocolate Cake, I Feel Possessed en Weather With You figureren keukens en etenswaren, maar meestal gaat het bij Neil Finn en kompanen toch over alcohol zonder iets erbij. Ook dat zegt vast iets.

Een andere artiest met ruime aandacht voor het eten is Suzanne Vega. Op het tweede album van de Newyorkse staat onder meer het bekende Tom’s Diner. Latere platen bevatten onder meer het bossa-achtige Caramel, over de hunkering naar verboden vruchten, en het lome My Favorite Plum, een vrucht die opvallend genoeg staat voor een verlangen dat de zangeres zichzelf wél toestaat.

Een persoonlijk en speels artikel van schrijfster en beeldend kunstenaar Leanne Shapton bracht me het meeste inzicht in eten en popliedjes. Shapton, die naar eigen zeggen niet kan koken, vond tijdens de eerste corona-lockdown inspiratie in een onverwachte bron: de teksten van Joni Mitchell. Het werk van de Canadese singer-songwriter bracht haar tot het bereiden van ‘omelets and stews’ (California), ‘coffee & scambled eggs’ (Coyote), ‘brownies (Ladies of the Canyon) en nog veel meer lekkers.

Het was me niet eerder opgevallen dat Mitchell zo vaak over eten schrijft. Waarschijnlijk komt dat omdat het voedsel in die liedjes nooit centraal staat – het maakt eerder op een onnadrukkelijke manier deel uit van het decor. Het is een detail dat er op het eerste gezicht onbelangrijk is, maar dat is natuurlijk niet zo. De ruimtes waarin we ons met de zangeres bevinden, zouden zonder die geuren en smaken nooit zo levendig zijn. Wat Mitchell op tafel tovert, geeft kleur aan haar klanken.

Wat vind jij het mooiste eet-liedje? Laat het weten in de reactiebox hieronder!