Wandelen is hot. Filosofen als Aristoteles, Rousseau en Nietzsche zweerden er al bij, en ze krijgen nu postuum bijval van de wetenschap. De gunstige effecten van wandelen blijken enorm: je wordt er fitter, slanker en rustiger van, je mentale veerkracht, geheugen en denkkracht verbeteren met sprongen, kortom wandelaars leven langer en gelukkiger.

Het andere goede nieuws, in elk geval voor mij, is dat de relatie tussen wandelen en muziek behoorlijk innig is. Muziek kan parkinsonpatiënten weer in beweging brengen. Blaaskapellen hebben een maat nodig om op te marcheren en wandelsporters in de jaren 50 zongen monter van ‘De paden op, de lanen in’ om het tempo erin te houden. En in de jazz heb je natuurlijk de walking bass.

Maar wat heeft de popmuziek met wandelen, bestaan er ook echte popwandelliedjes in de pop? vroeg ik me af. En ja, dat bleek inderdaad het geval. De muziekverzameling op mijn pc leverde al meer dan tweehonderd nummers met wandel-titels op. Ik ging in die lijst op zoek naar het mooiste wandelliedje.

Wat me als eerste opviel: een aantal van mijn topfavoriete artiesten bleken echte wandel-adepten. In sommige gevallen, zoals bij Fats Domino, was dat best verrassend, bij anderen – John Hiatt, James Taylor, Richard Thompson en Neil Finn (Crowded House) – iets minder.

Veel sterke nummers onder die walking songs, maar wat was nou de mooiste? Voor mij: Walking Song van Kate & Anna McGarrigle, en dan niet alleen vanwege de titel. Het lied, geschreven en gezongen door Kate McGarrigle (1946-2010) en afkomstig van Dancer With Bruised Knees uit 1977, is een wonder van songschrijfkunst en lijkt op geen enkel ander nummer dat ik ken.

Voor een wandelnummer is het tempo van Walking Song behoorlijk traag. Hier wordt niet gemarcheerd of een blokje om gelopen – dit is een lange, lange zwerftocht, zonder haast. Twee mensen wandelen door de stad, op het platteland, door bossen, over bergpaden, in de winter, in de zomer, terwijl ze zichzelf steeds meer blootgeven en elkaar steeds beter leren kennen.

En jij loopt mee. Je gaat van de boom waarin ze hun initialen kerven naar de besneeuwde boerderijen in Canada en Spaanse villa’s in Mexico. Walking Song is een roadmovie met de benenwagen, barstensvol leven. Het gaat over de wereld om ons heen én over de persoonlijke geschiedenissen die we met ons meedragen. Over architectonische bezienswaardigheden én over honger, dorst en seks. Het Hoge en het Lage. Eeuwige liefde en sportschoenen.

En bovenal gaat het over conversatie. Lopen en praten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden – is het daarom dat die twee woorden in het Engels zo mooi rijmen? Walking Song is ook een bezwering: zolang we blijven lopen en met elkaar blijven praten zal ook de liefde voortduren. ‘This song like this walk I find hard to end,’ zingt Kate dan ook. Maar het lied kan niet eindeloos doorgaan, dat beseft ze, daarom sluit ze af met de mooiste liefdesverklaring ooit:

‘Be my lover or be my friend / In sneakers or boots or regulation shoes / Walking beside you I’ll never get the walking blues.’

Balsem voor de ziel. 

Ken jij een ander mooi wandelliedje? Deel het hieronder!