Month: februari 2020

Gerechtigheid

Af en toe ontwaakt in mij een koene ridder die onversaagd en onbaatzuchtig opkomt voor de verdrukten der aarde. Meestal gaat het dan om ondergewaardeerde artiesten of platen. Daarbij bevind ik mij als 21e-eeuwse Robin Hood in goed gezelschap: in de popjournalistiek zijn zulke rechtvaardigheidscampagnes een genre op zichzelf geworden.

Zo heb je om te beginnen het fenomeen van het Vergeten Meesterwerk: een plaat dat om onbegrijpelijke redenen uit beeld is geraakt. Denk aan Tunnel of Love van Bruce Springsteen of Who Are You van The Who – doen ze een belletje rinkelen? Daarnaast zijn er de Icoon-Rehabilitatie-acties: een artiest die ooit door de hele popwereld werd omarmd maar daarna zo werd verguisd dat dit beeld inmiddels weer rechtgezet moet worden. Denk Sting, Mark Knopfler of Phil Collins. (meer…)

Het mooiste Valentijnslied

Aan het eind van de Middeleeuwen begonnen we de sterfdatum van een 3e- of 4e-eeuwse bisschop, de heilige Valentinus, te koppelen aan de liefde. Anno 2020 spelen winkeliers en online retailers volop in op deze oude christelijke traditie. En of je het nou leuk vindt of niet, popmuzikanten blazen ook op dit gebied hun partijtje mee. Logisch, de halve popmuziek draait tenslotte om de liefde. Maar hoe vind je te midden van al die liefdesliedjes het mooiste Valentijnslied?

Je moet je in elk geval niet laten leiden door songtitels. Zowel David Bowie (op Brand New Day uit 2013) als James Taylor (op Never Die Young uit 1988) maakte een nummer met de titel Valentine’s Day – en beide gaan over moord en doodslag! Misschien kunnen we beter eerst even teruggaan naar de bron, de legende van Sint-Valentijn. (meer…)

Ghosteen van Nick Cave: draak of meesterwerk?

ben ik nou gekSoms hoor je een plaat waar recensenten dolenthousiast over zijn, maar die jou niets doet. Je vraagt je af of het aan jou ligt, of je misschien nog een keer moet luisteren, op een beter tijdstip – en soms is dat ook zo – maar soms krijg je geleidelijk het vermoeden dat je misschien een van de weinigen bent die ziet dat de keizer geen kleren aanheeft.

mIchael kiwanukaIk had dat bijvoorbeeld bij Morning Phase van Beck, prominent aanwezig in de albumlijstjes van 2014: suffe prut van de voormalige ‘wonderboy’. En Michael Kiwanuka’s bejubelde Love & Hate uit 2016, dat mij in tegenstelling tot zijn eersteling volkomen koud liet. Vorig najaar kwam er een album uit dat zo’n zelfde discussie opriep, niet zozeer bij mij, maar tussen popjournalisten en fans: Ghosteen van Nick Cave. (meer…)