Het is weer lijstjestijd, en Goeie Nummers kan en wil niet achterblijven. Bedenk wel dat ik maar een fractie van het totale aanbod van 2016 beluisterde. En dat nog eens teruggebracht tot een top-5, voor mij nog steeds de ideale lengte van een lijstje.
Een paar bijzondere platen misten de eindselectie op een haar, zoals Take Me To the Alley (Gregory Porter), 22, A Million (Bon Iver), Like An Arrow (Blackberry Smoke), Malibu (Anderson.Paak) en At Swim (Lisa Hannigan). En helaas zitten er geen Nederlanders bij. Wel veel oude namen. Mannen – ja, allemaal mannen, het zij zo – die laten horen dat ze nog steeds relevant zijn, plus nog een paar relatieve nieuwelingen:
Paul Simon – Stranger to Stranger. Dat iemand zichzelf in een muziekcarrière van ruim vijftig jaar zo kan blijven vernieuwen, van Simon & Garfunkels Wednesday morning, 3 A.M. naar deze ritmische wereldmuziek. En steeds op zo’n hoog niveau. Om nog maar niet te spreken over zijn fantastische optreden in de Ziggo Dome afgelopen oktober. Voorbeelden: Wristband en het titelnummer.
Van Morrison – Keep Me Singing. Fijn groeiplaatje van de Belfast Cowboy. In tegenstelling tot Simon blijft Morrison op zijn 33e studioalbum dicht bij zijn vertrouwde mix van folk, blues en soul, maar sinds zijn Duets uit 2015 klinkt de Ierse knorrepot verrassend vitaal en gedreven. Laat hem maar zingen. Voorbeeld: Everytime I See A River.
Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung. Kruis Morrison uit de tijd van Astral Weeks met Tim Buckley en doe er een schepje 21e eeuw bij, dan heb je Ryley Walker. Verschil is dat de jonge Amerikaanse folkjazz-zanger ook een prettig gestoord gevoel voor humor heeft. Voorbeeld: The Roundabout.
Hiss Golden Messenger – Heart Like a Levee. Deze eenmansgroep uit North Carolina viel voorgaande jaren net buiten de top-5. Ditmaal natuurlijk niet. Er blijkt niet alleen country en gospel door de aderen van M.C. Taylor te stromen, een verse injectie soul doet wonderen voor zijn meeslepende songs. Voorbeeld: Heart Like a Levee.
Teenage Fanclub – Here. Na een radiostilte van zes jaar nam het Schotse vijftal, dat in 1991 doorbrak met Bandwagonesque, hun tiende plaat op. Het resultaat: twaalf gitaarpoppareltjes met messcherpe samenzang en melodieën die ongeveer na tweeënhalf keer luisteren met volle kracht toeslaan. Voorbeeld: I’m In Love.
Ik wens alle muziekliefhebbers een fijne jaarwisseling en een goed 2017, met hopelijk weer veel mooie (nieuwe) popmuziek!
Onlangs sprak ik iemand wiens dochter enorm opzag tegen de kerstperiode. Niet uit afkeer van huiselijke gezelligheid, maar omdat ze in een winkel werkte waar ze de hele dag kerstliedjes moest aanhoren. Denk je eens in: ‘Last Christmas’ (Wham!), ‘All I Want for Christmas Is You’ (Mariah Carey), ‘White Christmas’ (Bing Crosby) en nog meer van dat soort werk, en dat in een oneindig lijkende loop. Zoiets gun je zelfs je ergste vijand niet.
Het nadeel van kerstnummers is sowieso dat ze vaak geraffineerd en mierzoet zijn en daardoor vreselijk in je kop blijven hangen. Maar het ergste is nog wel dat ze ook een verbod uitstralen op elke andere emotie dan een positieve. Zo’n verbod alleen al is genoeg om chagrijnig en rebels van te worden. En dat laatste mag natuurlijk helemaal niet met Kerst!
Dat het ook anders kan, zien we bij Steve Earle (1955). De bebaarde Texaan produceerde sinds 1986 niet alleen ruim twintig albums vol authentieke country, folk en rock, maar maakte ook naam als activist, onder meer tegen de doodstraf. Zijn album El Corazon uit 1997 bevat een van de meeste bezielde kerstsongs die ik ken: 
Woody Guthrie (1912-1967), de aartsvader van de protestzangers, schreef onder meer het klassiek geworden 
‘Christmas in Washington’ prijkt veelvuldig op Earles setlist bij concerten. Soms laat hij het nummer voorafgegaan door een lange inleiding waarin hij, boven het getokkel van zijn gitaar, levende artiesten en activisten aan het vaste rijtje namen toevoegt. Daarom is het ondanks de zware inhoud een echt kerstnummer: de toekomst is duister, maar uiteindelijk zijn er helden, vroeger en nu, er zijn dingen die het waard zijn om voor te vechten – en er is hoop.