Ze wordt wel vergeleken met roots-artiesten als Gillian Welch, Jolie Holland en Lucinda Williams, en haar stijl wordt meestal aangeduid als country-noir, vanwege de druppels rockabilly, toefjes jazz en scheuten blues die zijn toegevoegd. Maar Eilen Jewell is wat mij betreft vooral zichzelf, een singer-songwriter die haar eigen mix heeft samengesteld uit de botsing tussen romantiek en de harde werkelijkheid.

Eilen Jewell (Idaho, 1979) was een toevallige ontdekking tijdens het South-By-South-Westfestival in Austin, Texas in 2007. Daarna zag ik de frêle Amerikaanse diverse keren in ons land optreden: een frisse, onopgesmukte verschijning, onveranderlijk gekleed in een zwart jurkje, een bescheiden ketting om de hals – quietly elegant, zoals de Britten zeggen. Na een afwezigheid van twee jaar – onder meer het gevolg van haar nieuwe ‘16-month old boss’, zo meldde ze – toonde ze onlangs tijdens het Ramblin’ Roots-festival hoe ze is gegroeid als zangeres, performer en songsmid.

Jewells liedjes zijn tijdloze verhalen over verlangen en veerkracht, waarin het taaie, ruige landschap van haar geboortestreek steeds doorschemert. Je ziet de uitgestrekte prairies voor je, de bergen in de verte, een close-up van de eenzame reizigster in een Greyhoundbus. Zelf noemt ze ‘wanderlust’ het woord dat haar levensgevoel het beste uitdrukt, maar in haar stem hoor ik naast het verlangen naar de verte op de een of andere manier ook altijd de wens om naar huis te mogen terugkeren.

Op de plaat en het podium weet Jewell zich gesteund door een strakke band – en door een fenomenale gitarist: Jerry Miller. Miller is zo’n geweldenaar die zich dienstbaar kan opstellen maar zijn karakteristieke Gretsch ook kan laten stuiteren, pirouettes maken en vuur spuwen. En van tevoren weet je nooit wat het gaat worden. Kijk en luister maar naar Mess Around.

Maar Jewells grootste kracht is haar stem. Een stem die in eerste instantie bijna té gewoon klinkt, maar zich dan bijna onopgemerkt een weg naar binnen baant. En je niet meer loslaat. De invloed van Billie Holiday, een van haar grote voorbeelden, is onmiskenbaar: de woorden lijken steeds net te laat te komen, Jewell klinkt soms zelfs enigszins ‘onder invloed’. Misschien komt daar die heimwee vandaan.

Maar wat zit ik toch allemaal te schrijven? Luister en kijk toch gewoon. Bijvoorbeeld naar het bitterzoete Where They Never Say Your Name van Letters From Sinners & Strangers (2007). Of het slepende Santa Fe van Queen of the Minor Key (2011). Of naar Worried Mind, van het recente Sundown over Ghost Town, het meest recente album van Eilen Jewell. Check her out.