Hoe komt het toch dat muziek zo in je systeem kan gaan zitten? Dat er een perfecte driehoek kan ontstaan tussen jouzelf, een bepaalde levensfase en een bepaalde artiest of plaat? En dat je met z’n drieën sindsdien onlosmakelijk met elkaar verbonden bent? Die vraag kwam bij me op toen ik onlangs een nummer van Randy Crawford op de radio hoorde.

In 1981, op de drempel tussen middelbare school en studententijd, maakte ik kennis met de jazzy soulmuziek van Randy Crawford (Georgia, 1952). Ik was bijna achttien en doorliep de initiatierite van een nieuwe wereld: de introductieweek van de universiteit. Mijn broer was die week op vakantie en ik mocht zijn kamer gebruiken.

Op zijn draaitafel lag Crawfords een jaar eerder verschenen album Now We May Begin. En als ik ’s avonds laat thuiskwam, moe en opgewonden van alle nieuwe mensen, mogelijkheden en vergezichten, lag dat album op me te wachten. Een album waarop Crawford met haar uit duizenden herkenbare stemgeluid telkens weer zong over afscheid en een nieuw begin. Hoe passend.

Maar ook zonder die persoonlijke omstandigheden is het een geweldig album. Crawford laat zich begeleiden door The Crusaders, de jazzrockformatie waarmee ze in 1979 de funky hit Street Life scoorde. Joe Sample op toetsen, Abraham Laboriel op bas, dat werk. Je hoort het terug in de inventieve arrangementen en het ogenschijnlijke gemak waarmee de nummers worden neergezet.

Bijvoorbeeld de opener Last Night At Danceland. Swingend, jazzy en subtiel: ‘I felt like Ginger Rogers after she lost Fred Astaire.’ Hetzelfde geldt voor haar grote hit One Day I’ll Fly Away: een ballad zo groovend en zo vol verlangen hebben we daarna nooit meer in de hitlijsten gehad. Maar het absolute pareltje van de plaat is voor mij het titelnummer. Elke noot komt uit het diepst van haar ziel. Luister en huiver.

Na Now We May Begin zou Crawford nog een paar sterke platen maken, zoals Secret Combination (1981) met de hits You Might Need Somebody en Rainy Night in Georgia en Windsong (met ‘One Hello’). Daarna ging haar werk steeds meer richting gladde cocktail-jazz en verdween ze langzaam naar de periferie van de popscene. Maar in de soundtrack van mijn leven neemt de zangeres met de fraai loensende ogen een heel belangrijke plek in, dat begrijp je. Die pakt niemand haar meer af. En mij ook niet.