In de popmuziek wemelt het van de broersbands. Aan sommige kunt je de bloedverwantschap niet meteen aflezen, zoals Split Enz (Tim en Neil Finn), Spandau Ballet (Gary en Martin Kemp) en Creedence Clearwater Revival (John en Tom Fogerty). Ook bij AC/DC (Angus en Malcolm Young), Kings of Leon, Beach Boys en Bee Gees (drie broers in de gelederen) en The National (twee broederparen) ligt de bloedverwantschap niet aan de oppervlakte. Bij andere formaties juist wel, waarschijnlijk vanuit marketingoogpunt, want hij is meteen zichtbaar in de bandnaam: The Allman Brothers Band, The Neville Brothers, The Everly Brothers en The Isley Brothers.

Die lange lijst van bands met familieleden is wel verklaarbaar; veel muziekgroepjes ontstaan immers tussen de schuifdeuren. Maar of het zo verstandig is om met je broer in een band te gaan zitten, kun je je afvragen. Want als de podia en de versterkers groter worden, gebeurt datzelfde met de zakelijke belangen, en meestal ook met de ego’s. Dan lijkt de band eerder op een familiebedrijf in de traditie van Dallas en Dynasty.

Voorbeeld 1: The Kinks. De band van Ray Davies en zijn jongere broer Dave scoorde vanaf 1964 hit na hit (Waterloo Sunset, You Really Got Me, Sunny Afternoon enz. enz.). Van een leien dakje ging dat echter niet. Veel later, in 2011, toen er geruchten waren over een Kinks-reünie, werd uit Daves mond opgetekend: ‘I just can’t stand to be with him. About an hour with Ray’s my limit, so it would be a very short reunion.’

Kaïn en Abel hadden ook respectabele erfgenamen in de Britse reggaeformatie UB40. De Birminghamse broertjes Ali en Robin Campbell hadden in de jaren 80 zoveel succes met hun band dat ze de bijstand al snel vaarwel konden zeggen. Maar hoewel je dat aan de muziek van UB40 niet afhoort, gezelliger werd het er niet op. De laatste jaren zien de broers elkaar niet meer in het repetitiehok of op het podium, wel in de rechtszaal. De vete gaat zover dat er nu zelfs twee UB40’s zijn die elkaar beconcurreren op de wereldpodia.

En dan de bekendste van alle twistbroeders, Oasis’ Liam en Noel Gallagher. Lekkere liedjes maakten de Britten in de jaren 90, zoals Wonderwall  en ‘Don’t Look Back in Anger’ (goeie titel ook). Nadat de Gallaghertjes elkaar eerst jarenlang gewoon met gezeik het leven zuur hadden gemaakt, gingen ze elkaar in 2009 tijdens een internationale tournee daadwerkelijk fysiek te lijf. Dat was meteen ook het einde van Oasis.

Dat het ook anders kan, bewezen Eddie en Alex Van Halen van de gelijknamige hardrockband. Tot aan Eddies dood in 2020 speelden de twee meer dan 45 jaar gebroederlijk samen in hun succesformatie. Bovendien kwamen ze steevast als winnaars uit de strijd in conflicten met andere bandleden, zoals leadzangers David Lee Roth, Sammy Hagar en Gary Cherone. De familieband biedt hier duidelijk bescherming tegen vijandige overnames. Een paar jaar geleden werd ook nog bassist Michael Anthony vervangen door Eddies zoon Wolfgang Van Halen. Zo regel je meteen de bedrijfsopvolging. Verstandig, toch?