De symptomen van deze veelvoorkomende aandoening lopen uiteen van hoofdpijn en brandend maagzuur tot stress en dufheid. Maar de onderliggende kwaal is een en dezelfde: volwassenheid. Of, andersom bekeken, een tekort aan kinderlijkheid.

De transformatie van kind naar volwassene gaat zo geleidelijk dat je het kantelpunt waarschijnlijk niet eens kunt aanwijzen. Maar op een bepaald moment constateer je simpelweg: je moet je gaan gedragen. Serieus worden. Stampen in plassen mag niet meer. Fluiten op je vingers evenmin. Er zijn ten slotte verantwoordelijkheden. Het leven is te belangrijk geworden.

Je kunt aan die druk ontsnappen door vergetelheid te zoeken in drank en drugs en andere excessen. De rock-‘n-roll biedt daar voldoende middelen voor, zowel in de muziek als in de omgeving ervan. Maar het kan ook anders. Dat laat Jonathan Richman (Boston, 1951) al sinds begin jaren ’70 horen.

Je kunt de Amerikaanse singer-songwriter niet eens nostalgisch noemen, en ook het woord jeugdsentiment doet hem tekort. Richman is in zijn liedjes geen volwassene die terugkijkt op zijn jeugd, zoals James Taylor in Copperline of Stevie Wonder in I Wish. Hij ís gewoon weer kind, als bij toverslag teruggevoerd naar die zorgeloze tijd. Net als zijn luisteraars.

Luister maar naar Egyptian Reggae, een bescheiden hit met zijn Modern Lovers in 1979. In dit instrumentaaltje lapt hij alle door grote mensen bedachte genrebeperkingen aan zijn laars door de stijlen van Midden-Oosten en Jamaica onbekommerd door elkaar te husselen.

Het kind zit in je, lijkt Richman te zeggen. Misschien diep weggestopt, maar het zit er. Hij roept het wel even voor je op. Bijvoorbeeld met Ice Cream Man, mogelijk zijn bekendste nummer. Zeg nou zelf, wat geneest de kwaal van de volwassenheid even effectief als de bel van de ijscoman die een straat verderop zijn komst aankondigt?