Texanen zijn buitengewoon trots op hun staat, zoals je op menig T-shirt kunt lezen. Don’t mess with Texas. I’d rather be a fencepost in Texas than a king in Tennessee. Dat soort teksten. Ze zijn trots op de omvang van hun staat (na Alaska de grootste van de VS), op hun ondernemerszin, op hun eigengereidheid. En op hun artiesten.

Nou kan The Lone Star State ook bogen op een imposant rijtje popgrootheden. Om te beginnen de rock-‘n-rollhelden in de pophemel: Buddy Holly, Roy Orbison en Janis Joplin; countrysterren George Jones en Waylon Jennings; bluesbroeders Stevie Ray Vaughan, T-Bone Walker, Lightin’ Hopkins en Albert Collins. En dan vergeet ik bijna de onvergetelijke folkies en drinkmaatjes Guy Clark en Townes van Zandt.

Ook in de ondermaanse muziekwereld bevinden zich flink wat grote Texanen: Willie Nelson, Steve Earle, Joe Ely, Robert Earl Keen Jr., ZZ Top. Bij de jongere generatie de fijne indieband Spoon, afkomstig uit state capital Austin, elk voorjaar de thuishaven van het wereldvermaarde muziekfestival South by South-West (SXSW). En natuurlijk singer-songwriter Robert Ellis, wat mij betreft de revelatie van de afgelopen jaren.

En wat opvalt: die trots is overduidelijk geen eenrichtingsverkeer. Texaanse artiesten beantwoorden de eer door hun wortels in talloze fraaie liedjes te bezingen. Texas Flood (Stevie Ray Vaughn) bijvoorbeeld, Texas 1947 (Guy Clark) of Houston (Robert Ellis), en de lijst laat zich zonder moeite uitbreiden.

De waarschijnlijk meest Texaanse onder de Texaanse singer-songwriter is toch wel Lyle Lovett. Lovett (Houston, 1957), die in 1988 in ons land een bescheiden hit had met She’s No Lady, mengt gospel en blues met bluegrass, folk en country en grossiert als geen ander in liedjes die het Texaanse chauvinisme op geheel eigen wijze invullen.

In het fraaie This Old Porch rouwt hij weemoedig over zijn studententijd in College Station (TX). In You’re Right (You’re Not From Texas) viert en bespot hij tegelijkertijd de bijna arrogante houding van zijn staatgenoten. In Girls from Texas, samen met collega Pat Green, stelt hij zich regelrecht op als ambassadeur voor het Texaanse vestigingsklimaat: ‘Minnesota gals sure fill up a sweater, but the girls from Texas are just a little bit better’. Knappe streekmarketeer die daar tegenop kan. Ik ben benieuwd wanneer de vaderlandse provincies en gemeentes singer-songwriters gaan inzetten als communicatietool.