Het is niet zo dat de rockfilm onlangs is uitgevonden, maar popliefhebbers kunnen tegenwoordig in de bioscoop wel hun hart ophalen. Bohemian Rhapsody (biopic Freddie Mercury/Queen) was de filmhit van vorig jaar, en daarnaast verschenen onder meer de documentaire Devil’s Pie (over soulfenomeen D’Angelo), de speelfilms A Star is Born (de 3^e remake), Wild Rose (feelgood over Schotse country-zangeres), Yesterday (rom-com rondom Beatles-songs) en Rocketman (biopic Elton John).

Maar nemen deze rockfilms ons als popliefhebbers en filmkijkers serieus, voegen ze echt iets toe aan onze beleving van de muziek of ons inzicht in de artiesten? Of zien de makers ons vooral als sitting ducks – meelijwekkende figuren die ongeacht de kwaliteit toch wel op de rolprent afkomen, verslaafd als we zijn aan onze popidolen en onze popnostalgie?

Op zoek naar een antwoord ging ik naar Rocketman, de biografische speelfilm over zanger-pianist Elton John. Eerste probleem: ik ben geen echte Elton John-fan. Tweede probleem: de biopic is een buitengewoon lastig genre. Want als de film waarheidsgetrouw is, is hij vaak ook saai; maar als de regisseur wat vrijheid neemt, staan woedende fans en kritische popcritici meteen bij hem op de stoep. Gelukkig – spoiler alert – weet Rocketman-regisseur Detcher Fletcher al die klippen te omzeilen, sterker nog, hij vliegt er gewoon overheen.

Rocketman voert de kijker in een wervelend tempo mee door het leven van Reginald Dwight, zoals Elton John eigenlijk heet, vanaf diens vijfde tot pak ‘em beet zijn 35e levensjaar. De focus ligt op de jaren 1967-1980, de periode waarin de bebrilde artiest klassiekers als Goodbye Yellow Brick Road, Sorry Seems To Be The Hardest Word en Your Song produceert – en dat is fijn, want zo wordt het latere, zwakkere songmateriaal vermeden. Het zijn ook de jaren waarin Elton John opkomt, bijna ten onder gaat en uiteindelijk weer opkrabbelt – zodat de film ook een meer universeel menselijk thema vertelt.

Want Rocketman gaat dan wel over beroemde popartiest, de film is in de eerste plaats een ode aan de menselijke veerkracht. Het verhaal van Elton John/Reggie Dwight laat zien dat het mogelijk is om je te ontworstelen aan de erfenis van een kille, liefdeloze jeugd en aan de destructieve patronen die je kunt ontwikkelen om met die erfenis om te gaan. Dat is geen originele moraal, maar de film overtuigt op alle fronten, onder meer door de onorthodoxe, soms bijna surrealistische scènes, waarin natuurwetten worden getart.

De film is ook een ode aan de vriendschap. In dit geval een vriendschap die ontstond uit noodzaak. De 21-jarige Elton John had een geweldig talent voor melodie en harmonie – maar niet voor teksten. Bernie Taupin was een 17-jarige toondove boerenzoon met een creatieve pen die gek was op popmuziek. Een kleine krantenadvertentie was het begin van een samenwerking die beiden de kans zou geven om ver boven zichzelf uit te stijgen.

Kijkend naar de film krijg je het idee dat de liedteksten Elton John door Bernie Taupin werkelijk op het lijf werden geschreven. De nuchtere tekstschrijver kroop in de huid van zijn flamboyante en getroebleerde vriend, gaf hem zo indirect misschien ook wel wat goede raad mee. De vriendschap tussen de twee kent een paar fikse dalen, maar blijft ondertussen glansrijk overeind, alsof de film wil zeggen dat muziek de sterkste verbinding tussen mensen vormt. Dat is wat mij betreft een mooi en bevredigend inzicht.

Toen ik de bioscoop weer uit kwam, had ik gelachen, gewalgd, gezucht, me diep verwonderd en ook een paar tranen weggepinkt. Ik snapte wat meer van de mens en de artiest Elton John en was doordrongen van een paar waardevolle levenslessen. Nog steeds geen echte fan, wel een iets ander mens. Dat doet een rockfilm die rockt.