In de Oudheid telde een schrijver van epische gedichten pas mee als hij een storm op zee in zijn werk opnam, zo las ik onlangs op de archeologieblog Mainzer Beobachter. Met een goede storm op zee liet de klassieke schrijver zien dat hij zijn vak verstond – denk aan de Odyssee of de Aeneis. Zo strikt als toen zijn de huidige regels voor hun nazaten de popliedjesschrijvers niet, maar liedjes over stormen – al of niet met ‘storm’ in de titel – zijn in de popmuziek overvloedig aanwezig.

Sommige zijn overbekend: Riders on the Storm (The Doors), Like a Hurricane (Neil Young), Shelter from the Storm (Bob Dylan), Gimme Shelter (The Rolling Stones), Storms (Fleetwood Mac). Verder vind ik in mijn eigen pc-muziekverzameling alleen al ruim honderd van zulke nummers, en ook op internet vind je diverse lijstjes met stormliedjes, zoals deze.

Net als bij de wind, waarover ik eerder al eens schreef, kan de storm in een popsong voor het daadwerkelijke weersverschijnsel staan, zoals in het bijna vrolijke Tornado Time in Texas (Guy Clarke) en het akelig realistische Storm Warning (Rodney Crowell). Maar vaker symboliseert hij de emotionele turbulentie die het leven voor ons in petto heeft.

Maar wat is nu het mooiste stormliedje? Op die vraag past, net als bij alle andere ‘mooiste-liedje-vragen’ alleen een persoonlijk antwoord, hoe graag ik op Goeie Nummers ook het tegendeel suggereer. Ook vandaag zoek ik dus weer mijn eigen favoriete stormliedje. Daarbij kies er nu wel voor om me vast te houden aan de klassieke regels, een beetje zoals Odysseus zich aan de mast laat ketenen om de roep van de Sirenen te weerstaan.

In het klassieke epos vindt de storm dus altijd ver van de bewoonde wereld plaats, op zee. Het is nacht, of het lijkt wel nacht, door de donkere wolken die zich onheilspellend samenpakken. Sterren en maan zijn verdwenen, oriënteren is onmogelijk geworden. De mens op zijn schip staat in zijn eentje tegenover de elementen, van God en iedereen verlaten. De storm lijkt zowel een oordeel als een test.

Welke popsong wekt zo’n soort storm het mooist tot leven? Wie de vraag wil beantwoorden komt op een kronkelige zoektocht terecht, zo blijkt. Ik begon in de countrymuziek. Daarin komen sowieso behoorlijk wat natuurverschijnselen voor. Nadeel: die liedjes focussen allemaal op tornado’s en orkanen op het land – misschien ook niet zo vreemd in een genre dat country heet.

Dan de blues, soul of funk? Bijna nergens te bekennen, op een song als Stormy Monday (T-Bone Walker) na. In de pure pop wel, maar daarin gaat het altijd in feite over de kracht van de liefde, zoals in Als het anker het houdt, wint het schip van de storm (Peter Koelewijn) of The Shape of a Storm (Damien Jurado). Alleen in de folk kom je nog echt wat meer zeemannen, kusten, schepen en schipbreuken tegen, zoals in A Sailor’s Life (Fairport Convention) of The Ship on his Arm (Emmylou Harris).

Uiteindelijk vond ik een heel oude opname uit 1937 uit de U.S. Library of Congress die helemaal aan de criteria voldoet. Maar dit is nauwelijks nog popmuziek te noemen. Oftewel, het spoor lijkt dood te lopen. Hopeloos. Zou het kunnen dat de stormscène uit de liedteksten van de Oudheid de weg naar de popmuziek nooit heeft kunnen vinden? Dat hij onderweg is zoekgeraakt? Of speur ik niet gewoon goed genoeg?

Ik weet het niet, het is duidelijk dat ik dit niet alleen afkan. Ik heb hulp nodig. Wie kan me bij de mooiste storm-op-zee-song brengen?