Nu we het de laatste tijd toch over helden met een reputatieprobleem hebben (de Stones, U2) kan Sting er ook nog wel even bij. Net als bij Bono zijn muziekmaken en wereldverbeteren bij de Engelsman onlosmakelijk met elkaar verbonden. En die combinatie valt meestal niet zo goed bij popjournalisten en -fanaten.

Maar voor wie zich concentreert op de muziek, is er bij Sting (geboren als Gordon Sumner, Newcastle, 1951) veel te genieten. Weinig artiesten combineren zulke spannende ritmes met zulke ongelooflijk lekkere melodieën. Oké, soms gaat hij over de top, in prekerige nummers als ‘Russians’ of ‘Children’s Crusade’. Maar veel vaker neemt hij zijn luisteraars mee op een souljourney die – tenminste wat mij betreft – niet lang genoeg kan duren: ‘If I Ever Lose My Faith in You’, ‘Fields of Gold’, ‘So Lonely’, om er maar een paar te noemen.

A Thousand Years [loud playing recommended] van zijn album Brand New Day (1999) is ook zo’n fantastische track. Op het eerste gehoor een liefdeslied. ‘I may have lived a thousand lives, a thousand times / I could shed another million tears, but only one thruth to face […] I still love you, I still want you.’

De herhaling, de duizelingwekkende getallen, de bezwerende cadans, het neemt je langzaam mee. In het derde couplet verdwijnen de cijfers: ‘I may be numberless, I may be innocent / I may know many things, I may be ignorant / […] I could be cannon food, destroyed a thousand times / Reborn as fortune’s child to judge another’s crimes.’ En ook dan staat die ene waarheid nog steeds overeind: I still love you / I still want you […] On and on the mysteries unwind themselves / Eternities still unsaid / ‘Til you love me.’

Waar gaat het over? De aardse liefde lijken we inmiddels ver achter ons te hebben gelaten, de persoon van de zanger lijkt hier bijna op te lossen in het niets – of juist in het alles. Het doet me denken aan het werk van de 13^e-eeuwse dichteres en mystica Hadewijch, waarin de hartstochtelijke liefde tot God wordt beschreven in de wereldse termen van de hoofse liefde. Ook Hadewijchs poëzie staat bol van een verlangen dat verlossing zoekt in het opgaan in een groter geheel.

In ‘A Thousand Years’ lijkt het uiteindelijk evenzeer over de ziel te gaan als over het lichaam. Of is dat uiteindelijk ook één en hetzelfde, op de plek waar alles opgaat in het grote geheel? Hoe het ook zij, dit is wat muziek ook kan doen. Je helemaal wegzingen van jezelf. Zoals Sting dat hier doet. Kippenvel.