Weinig singer-songwriters bewogen zich zo soepel door tijd en ruimte als David Olney. De relatief onbekende Amerikaanse troubadour, die ons helaas vorig jaar op 71-jarige leeftijd ontviel, bezag zijn tijdgenoten met empathie of milde spot, maar nam zijn publiek net zo gemakkelijk mee naar het Parijs van de Eerste Wereldoorlog of het Hollywood van de roaring twenties. Of naar het Midden-Oosten van het begin van onze jaartelling.

In Jerusalem Tomorrow, van het album Deeper Well uit 1989, kruipt Olney in de huid van een charlatan die van het ene naar het andere woestijnstadje trekt om zogenaamde wonderbaarlijke genezingen te demonstreren: lammen weer laten lopen, blinden het licht in de ogen teruggeven, dat werk.

Hij is echt een vakman, laat de wonderdokter ons weten, maar de laatste tijd wil het niet meer zo vlotten. Wat hij ook probeert, het publiek laat hem links liggen. Een succesvolle concurrent blijkt hem voor te zijn geweest. Een merkwaardige figuur: iemand die geen geld zou vragen voor zijn diensten, en die liefde predikt in plaats van hel en verdoemenis. Daar moet hij meer van weten:

I decide I’ll go and find him / And find out who’s behind him / He has everyone convinced that he’s for real / Well, I figure we can work some kind of deal / Well, he offers me a job and I say fine / He says I’ll get paid off on down the line

Inmiddels hebben we wel een idee om welke figuur het hier draait. Olney deelt het ons allemaal mee op de laconieke praattoon van iemand die – heel realistisch – geen enkel besef heeft van de historische gebeurtenis waarvan hij getuige is. Het maakt de tekst op een geestige manier dubbelzinnig. En ook in de slotregels speelt de zanger nog eens subtiel met onze voorkennis:

Well, I guess I’ll string along / Don’t see how too much can go wrong / As long as he pays my way I guess I’ll follow / We’re headed for Jerusalem tomorrow

Hier past alleen nog een slotakkoord. Maar voor wie meer wil, luister hier naar de fraaie, gevoelig gezongen uitvoering van Emmylou Harris uit 1993. Zalig Pasen.