Je hield wel van schrijven maar niet van interpunctie. Dat maak ik op uit de Dagboeken die je van 1988-1994 bijhield en die in 2002, acht jaar na je dood, verschenen. Die schrijverij, een origineel soort stream of consciousness, recht uit het hart, maakt het makkelijker om je van repliek te dienen.

Want in die dagboeknotities ben je god en rechter en querulant en puber en nog veel meer. Complotdenker, navelstaarder, maatschappijcriticus, oprechte deugmens, humorist, striptekenaar en streber (ja die drie dingen ook, een eyeopener). Een bij tijd en wijle behoorlijk irritant product van je tijd, je land, je subcultuur, je eigen particuliere trauma’s.

Uit al die notities, striptekeningen, brieven, hoesontwerpen en andere literaire vondsten komt ook een bezielde popmuzikant naar voren, met een waanzinnige drive en uitgesproken meningen. Dat was in 1991 natuurlijk ook al duidelijk geworden toen jij en je band met Smells Like Teen Spirit als lava door de aardkorst braken. Spreekbuis van een generatie. Vaandeldrager van de grunge, die gruizige mix van oerkrachten en ijzersterke melodieën. Het is nauwelijks voor te stellen dat Nirvana pas vijf jaar bestond op het moment dat jij je afscheidsbrief schreef. Vandaag precies een kwart eeuw geleden.

In die brief citeerde je Neil Young uit diens song Hey Hey My My: ‘It’s better to burn out than to fade away’, weet je nog? Mooie manier om je idool te bedanken. De Canadees schreef de schrik dan ook meteen van zich af in Sleeps With Angels, dat moet je inmiddels vaak genoeg gehoord hebben. Of hebben jullie daar in de pophemel helemaal geen geluid? In mijn beleving – dank, David Byrne – is het gewoon een grote bar waarin nooit iets gebeurt. Een soort Cheers voor rockmusici die geen seconde ouder worden en ondertussen kankeren op popjournalisten. Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Naast Neil Young schreven minstens vier andere artiesten liedjes om zichzelf en de verweesde fans te troosten. Filmmaker Brett Morgen, een fan van het eerste uur, probeerde in Kurt Cobain: Montage of Heck (2015) te begrijpen hoe jij tot de beslissing kwam om alles achter te laten, inclusief je vrouw en jullie jonge kind. Hij zag de heroïne, de stress van het popsterrendom, maar vond het ultieme antwoord in je jeugd. Je zou het er vast niet mee eens zijn. Of misschien inmiddels ook wel.

27 was je. 27 ben je. Het vreemdst van alles is om te bedenken dat ik, inmiddels ruim twee keer zou oud als jij, maar vier jaar met jou scheelde. Toch voel ik me eerder een vader dan een oudere broer of generatiegenoot; dat doet de tijd met je. Ik moest denken aan Amy Winehouse, een peuter nog toen jullie Teen Spirit maakten. Een Britse zangeres die ongeveer dezelfde weg aflegde als jij, maar als die Club van 27 echt bestaat ken je haar natuurlijk al. ‘Ze leefde niet lang genoeg om te leren leven,’ zei de bevriende oude jazz-crooner Tony Bennet later over haar. Ik denk nu hetzelfde over jou. En ik verbeeld me dat jij het inmiddels met me eens zou zijn.

Je maakte een wapen van je eenzaamheid, je drukte dat gevoel weg met drugs, je zong het van je af in je muziek – maar alles tevergeefs. Oké, achteraf is het altijd makkelijk gelijk hebben, maar toch, het was allemaal al in je dagboeken te lezen. Voor wie ze kon inzien.