De lof van New Orleans als muziekstad moet geregeld opnieuw bezongen worden. Bijvoorbeeld hier op Goeie Nummers. Want als er één stad aanspraak kan maken op de titel Bakermat van de Rock-‘n-Roll dan is het The Big Easy, zoals de stad in Louisiana ook wel wordt genoemd. In deze ‘noordelijkste stad van de Cariben’ (weer een ander alias) kwamen invloeden uit Cuba, Sicilië, Frankrijk en Afrika in de eerste helft van de 20^e eeuw samen in een culturele en muzikale smeltkroes waaruit de jazz en de oervorm van de rock-‘n-roll ontstonden, waaruit vervolgens zo’n beetje alles in de popmuziek voortkwam.

New Orleans baarde grootheden als Louis Armstrong, Jelly Roll Morton, Fats Domino en Little Richard. Hun opvolgers hadden namen als Allen Toussaint, Dr. John, The Meters en The Neville Brothers. Zij demonstreerden dat NOLA (alias nr 4) ook een spons was voor nieuwe stijlen, met name funk. Ze voegden die ingrediënten aan de bestaande mix toe om er een typisch-Zuidelijke New Orleans-stoofpot mee te brouwen, waarin alle smaken onnavolgbaar door elkaar heen lopen en elkaar versterken.

Het mooie is dat die muzikale en culturele traditie nog steeds voortleeft en wordt vernieuwd door volgende generaties. Ze weten ook dat de lof van New Orleans geregeld opnieuw bezongen moet worden. Hieronder een paar voorbeelden uit die dampende stoofpotten van de 21e eeuw.

Shorty Trombone is pas 35 maar draait al een aardig tijdje mee in de scene van N’Awlinz (nr. 5) en daarbuiten. De trombone is zijn hoofdinstrument, maar hij zingt ook en speelt drums, orgel en tuba en doet goede dingen voor de stad. Om zijn muziek te leren kennen kijk en luister je bijvoorbeeld naar Buckjump. Geniet van de knappe los-strakke groove en verbaas je vooral over het publiek dat het klaarspeelt om hierbij doodstil in de stoeltjes te blijven zitten. Ook een prestatie.

Een andere leuke band uit The City That Care Forgot (nr. 6) is Meschiya Lake & The Little Big Horns, waarover ik eerder al eens schreef. De band laat zich inspireren door de oude Dixieland-traditie van de stad, met een centrale rol voor de tuba, maar dan op een moderne manier. Hun laatste album, Bad Kids Club, dateert alweer van 2016 maar volgens de website is de band alive and kicking voor zover je dat op dit moment van zo’n echte live-act kunt zeggen. We doen het maar even met dit filmpje.

Niet alleen muziekstijlen, ook mensen kunnen worden opgezogen in de spons die New Orleans is. Zoiets overkwam de Jon Cleary (1962) toen zijn vader in het Britse Kent thuiskwam met platen van Professor Longhair en vooral toen hij later naar de de stad zelf vertrok. De pianist, zanger en componist begeleidde onder meer B.B. King en Bonnie Raitt en groovet de laatste jaren vooral de pannen van het dak met zijn eigen band The Monster Gentleman, zoals tijdens dit toffe concert.

Cha Wa is een nieuwe band die voortkomt uit de oude traditie van New Orleans waarin de cultuur van de Native Americans en African-Americans een merkwaardig verbond met elkaar hebben gesloten, met buitenissige klederdracht en al. Dampende funk die rolt, hort, stoot, wiegt, lijkt te stoppen en dan toch weer doorrolt, dat kan alleen in New Orleans. Fijn ook dat zowel koebel, tamboerijn en andere percussie ruimhartig aan het mengsel zijn toegevoegd. Voorbeeld: My People.

Het bijzondere is dat je bij deze muziek totaal in het moment zit. De wereld buiten het hier en nu van het optreden, buiten de keuken waarin dit eten wordt bereid en opgediend, bestaat niet meer. New Orleans refereert steeds naar zichzelf, zijn voorgangers, zijn muziek, zijn tradities. Dat versterkt het idee van een cultus, een sekte bijna. Een beetje gevaarlijk ook: je komt erin door jezelf te laten opnemen in die merkwaardige keukengemeenschap. En als het eenmaal zover is, kun je dan nog terug? Dat is de vraag. Probeer het maar uit als je durft.

Meer goeie nummers uit de noordelijkste stad van Cariben horen? Op de Spotify-playlist van Goeie Nummers vind je de genoemde liedjes plus nog een paar extra.