Op 5 december 1975, vandaag precies 42 jaar geleden, gaven Robert Nesta “Bob” Marley (1945-1981) en zijn Wailers de wereld het mooiste cadeau denkbaar: het album Live! In mijn geval overigens niet echt een presentje: het was de eerste elpee die ik als veertienjarige kocht. Na lang wikken en wegen en twee keer luisteren bij de platenzaak, want zo’n elpee was een rib uit je lijf.

Maar man, wat een plaat. Ook nu nog. Het uitroepteken in de titel is niet overdreven: het is één brok leven en opwinding wat tot je komt vanuit The Lyceum Ballroom in Londen, waar Live! op 18 juli 1975 werd opgenomen. Die aankondiging van de spreekstalmeester alleen al: ‘All the way from Trenchtown, Jamaica: Bob Marley & the Wailers. Come on!’ En als de band dan Trenchtown Rock inzet, ben je verkocht. Marley trakteert je meteen op een van de fraaiste statements uit de rock-‘n-rollgeschiedenis : ‘One good thing about music, when it hits you feel no pain’. Je haalt me de woorden uit de mond.

Niet dat alle tracks op Live! zo opgewekt zijn. Het Jamaicaanse Rastafari-geloof dat Marley met zijn muziek uitdroeg – een levensbeschouwing die deels teruggaat op het boek Openbaringen uit de Bijbel – staat voor een groot deel in het teken van lijden. Dat hoor je in tracks als Burnin’ And Lootin’ en ‘No Woman, No Cry’. Maar altijd is er die unieke reggae-beat die alle zorgen als bij toverslag wegneemt – in elk geval voor zolang de muziek duurt.

En het gaat in de reggae natuurlijk niet alleen over pijn, maar ook en vooral over solidariteit en liefde, over verzet en verlossing. Zoals in Lively Up Yourself, aan de eind van de eerste plaathelft. En even verderop in Get Up, Stand Up (mijn persoonlijke Marley-favoriet). Fraaie protestsongs, die anders dan bij die andere Bob ook nog eens waanzinnig dansbaar zijn. En uitermate geschikt om een menigte mee op te zwepen.

Live! was mijn kennismaking met Bob Marley. Sindsdien ben ik verslingerd aan de muziek van de man die tot een legende zou uitgroeien. In zijn korte leven bracht hij maar liefst vijftien albums uit, solo of samen met The Wailers. De meeste daarvan, zoals Rastaman Vibration, Kaya en Survivor, zijn sowieso topplaten. Maar Live! heeft een speciaal plekje in mijn hart. Geweldig dat er zulke onverwoestbare sinterklaascadeaus bestaan.