Toen ik een tiener was, wist ik precies wat goed en niet goed was. In elk geval op het gebied van muziek. Alternatieve countryrock (Crosby, Stills, Nash & Young, The Band) was goed, Top 40 (ABBA, Michael Jackson) was fout. Folk, punk en new wave? Top. Disco, Franse chansons en het Nederlandse levenslied? Weg ermee. Houthakkershemden waren goed, gekke pakjes fout. Klassiek en jazz waren voor oude mensen, telden dus sowieso niet mee. Hoe heerlijk overzichtelijk was het leven.

Terugkijkend over meerdere decennia lijkt de ontwikkeling van mijn muzieksmaak het meest op het geleidelijk, één voor één, omvallen van hekken en schotten. Er gaat eigenlijk niets af, er komt alleen steeds meer bij. En dat proces gaat tot op de dag van vandaag door. Herkenbaar?

Als ik het me goed herinner begon het eind jaren 70 met Stevie Wonder, die in zijn eentje het schot tussen mij en de zwarte muziek weghaalde. Tegen zijn bezieling en muzikaal wondervernuft was het latwerk gewoon niet bestand – en daarachter kwamen Otis Redding, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Donny Hathaway en vele andere soulartiesten tevoorschijn.

Daarna volgden de oude bluesmannen, Southern Rock, salsa, funk, jazzrock. Het ene schotje na het andere. Soms ging dat voor mijn gevoel vanzelf, soms deed ik er wat moeite voor, soms kwamen er mensen op mijn pad die me stimuleerden naar nieuwe muziek te luisteren. Soms deden artiesten dat: Joni Mitchell lokte me mee naar de jazz, Paul Simon naar Afrikaanse muziek.

De laatste jaren – het zou zomaar de leeftijd kunnen zijn – lijkt zelfs de schutting tussen mij en klassieke muziek te verkruimelen. En ik vraag me af – misschien om diezelfde reden – hoe ik die lange geleidelijke ontwikkeling moet opvatten. Is het positief, omdat ik nu minder bekrompen ben dan vroeger en de vrijheid voel om met Raymond van het Groenewoud te zeggen ‘ik hou van veel muziekjes’? Of is het eerder een langzame neergang, waarin ik mijn vastomlijnde karakter verlies en steeds onbeduidender lijk te worden tegenover die onbevattelijke veelheid aan muziek?

Vermoedelijk zowel het een als het ander. Aan de ene kant voel ik vrijheid en enthousiasme over al het moois wat ik mag ontdekken. Aan de andere kant is het ook alsof mijn identiteit langzaam oplost. Ooit kon je mijn persoonlijkheid samenvatten als ‘fan van alternatieve Amerikaanse rootsmuziek en Britse new wave’, daarmee had je het wel te pakken. Nu zou je een paar alinea’s met wollige taal nodig hebben – en je houdt een silhouet zonder duidelijke kenmerken over.

Misschien heb ik daarom toch stiekem nog wel wat schotjes of hekjes om me heen staan. Daarachter bevinden zich bijvoorbeeld heavy metal, techno, hiphop en EDM (dance). Voorlopig zijn dat no go areas. Maar je weet het niet, je hebt niet alles in de hand. Over een tijdje wordt hier op Goeie Nummers misschien wel de loftrompet gestoken over Metallica, Kanye West en Martin Garrix. En dan heb je reden om aan te nemen dat mijn identiteit inmiddels bezig is op te lossen in het Grote Niets.

Genoeg gereflecteerd voor de vrijdagmiddag. Tijd voor iets moois van achter de schotten. Vandaag Genesis, theatrale pretentieuze progrock waaraan ik me ooit groen en geel ergerde maar waaraan ik me nu gewoon met liefde overgeef. Bijvoorbeeld met Supper’s Ready uit 1973. Check it out!