Naar aanleiding van de blog van vorige week, die afsloot met Aretha Franklins versie van Respect (Otis Redding), besloot ik daarna op zoek te gaan naar de mooiste genderwissel-cover van vrouw naar man. Voor alle duidelijkheid: dan gaat het dus over een zanger die een nummer zingt dat bekend werd in de uitvoering van een vrouwelijke artiest.

Met die zoektocht riep ik wel wat over mezelf af. Ten eerste bleken er helemaal niet zo heel veel vrouw-naar-man-covers te vinden te zijn. In elk geval veel minder dan andersom. Wetenschappelijke informatie heb ik niet gevonden, maar het is vast geen toeval dat er bijvoorbeeld op de Spotify-playlist Cover Girls (female covers of male songs) 1181 liedjes staan, en op Male Covers of Female Songs slechts 30. En wat zegt die scheve verhouding? Vermoedelijk veel over de ongelijke rolverdeling tussen mannen en vrouwen in onze popcultuur en onze samenleving in het algemeen. Dangerous territory. Piep-piep-piep. Mijnenveld.

Daarom ga ik maar snel over naar de mooiste onder de vrouw-naar-man-covers die er wel te vinden zijn. Via de uitgebreide cover-website SecondHandSongs, enkele andere internetbronnen en mijn eigen geheugen tref ik in de vorige eeuw vooral veel Britse acts aan: The Rolling Stones coveren Time Is On My Side (Irma Thomas), The Beatles Baby It’s You en Boys van The Shirelles. Bay City Rollers doen Be My Baby (The Ronettes), Graham Parker I’m Gonna Tear Your Playhouse Down (Ann Peebles) en Phil Collins You Can’t Hurry Love van The Supremes. Mick Jagger & David Bowie steken Dancing in the Street (Martha & the Vandellas) in een nieuw mannenjasje.

Opvallend vaak lijken deze Britse mannelijke artiesten nummers te kiezen van Amerikaanse zwarte zangeressen en meidengroepen. Alsof ze liedjes niet alleen van gender maar ook maar meteen van continent en kleur willen laten wisselen. Alsof een cover van Dusty Springfield of Marianne Faithful te gewoon zou zijn. Of ligt dat aan mijn selectie?

Deze eeuw lijkt het palet wat breder te worden. Op de lijst vrouw-naar-man-covers verschijnen nu ook pop-, rock- en folksongs. Iron & Wine covert Time after Time (Cindy Lauper), Matt Halber maakt een verrassende akoestische versie van I Wanna Dance With Somebody (Whitney Houston). Een hele reeks mannelijke artiesten covert het werk van singersongwriter Joni Mitchell: Counting Crows, Prince, James Blake, Sufjan Stevens, Ronan Keating en Rufus Wainwright, om er maar een paar te noemen.

Sommige male acts nemen niet een maar meerdere nummers van vrouwen op. The White Stripes spelen vooral eigen werk maar coveren ook Jolene van Dolly Parton en I Just Don’t Know What To Do With Myself van Dionne Warwick. Souljazzzanger José James neemt in 2015 zelfs een heel Billie Holiday-coveralbum op: Yesterday I Had the Blues. Ryan Adams volgt in hetzelfde jaar James’ voorbeeld met zijn eigen versie van Taylor Swifts bejubelde album 1989. Er is dus wel iets veranderd.

Maar wat is nou de mooiste vrouw-naar-man-cover? Mijn zoektocht bracht me ditmaal bij een regelrechte ontdekking: Maxwells versie uit 2001 van Kate Bush’ This Woman’s Work. De Amerikaanse soulzanger doet hetzelfde als zijn Britse collega’s in de vorige eeuw deden, maar dan vanaf de andere kant van de grote plas: hij laat het nummer van continent, kleur en gender wisselen. Hoewel: de ik-figuur in Bush’ nummer is een man die vreest voor het leven van zijn geliefde en hun ongeboren kind tijdens de bevalling.

De emoties zijn in Bush’ versie al zeer heftig. Maxwells versie doet daar zo mogelijk nog een schepje bovenop. Luister naar zijn rake falset, en naar het wonderschone moment dat hij, op het moment dat de totale vertwijfeling toeslaat, een couplet lang zijn gewone stem gebruikt. Kippenvel.

Ken jij andere mooie vrouw-naar-man-covers? Laat het weten bij de reactiemogelijkheid hieronder!

Ga naar de Goeie Nummers-playlist op Spotify om de genoemde originelen en covers te vergelijken.