Toen onze kinderen nog klein waren brandde ik ter voorbereiding van een buitenlandse vakantie vaak een paar cd’s met mp3’tjes met favoriete nummers van mijzelf en de Vrouw. Elke cd bevatte 50 tot 60 nummers, dus daar was iedereen in de auto onderweg een flinke tijd zoet mee. En het bijzondere is: het menselijk muziekgeheugen zorgt ervoor dat we al meezingend, -wiegend en -klappend mooie herinneringen verzamelen voor later, als elk van ons die liedjes weer eens terughoort.

Inmiddels zijn onze dochter en zoon respectievelijk 19 en 16. Ze gaan nog mee op vakantie, maar er wordt eerst onderhandeld over de duur en de bestemming. En over de muziekkeuze tijdens de lange rit. Gelukkig is er nu Spotify. Daarmee kun je gemakkelijk van tevoren een kilometerslange vakantieplaylist samenstellen die straks met hulp van Bluetooth of een kabeltje uit de speakers komt.

Maar hoe kom je tot de ultieme vakantieplaylist voor het hele gezin? Hoe zorg je voor muziekjes die de stemming in de auto op peil houden, met liefst voor elk wat wils? Als lijstjesliefhebber heb ik me met liefde over die vraag gebogen. Beginnend met de altijdgroene artiesten waarop de tijd maar geen vat krijgt. Aretha Franklin, Elton John, Stevie Wonder, Amy Winehouse. Niet al hun liedjes lenen zich voor de merkwaardige akoestische ruimte van de rijdende auto, maar klassiekers als Respect, Rocket Man, Isn’t She Lovely en Valerie gaan er bij deze vijftigers én tieners ongetwijfeld in.

In bijna dezelfde categorie zitten de nummers die de afgelopen jaren een tweede leven hebben gekregen. Ain’t No Mountain High Enough van Marvin Gaye & Tammi Terrel, dat kennen de kinderen van een tv-programma, ik geloof It Takes Two. Min of meer in dezelfde categorie: Bohemian Rhapsody (Queen) en Hotel California (The Eagles), koplopers in de jaarlijkse Top 2000 op Radio 2. En sinds kort Running Up That Hill (Kate Bush), dat verrassend genoeg weer helemaal hip is vanwege een of andere binge-serie. Daar gaat je generatiekloof.

Daarna denk ik aan onze vroegere vakanties met die mp3-cd’tjes. Aan de liedjes die we toen draaiden. Garland Jeffreys, die had destijds net een heerlijke nieuwe plaat uit, The King of in Between. Singer-songwriter Slaid Cleaves met Breakfast in Hell. Bruce Hornsby, The Way It Is. Ik voel opeens hoe lang dat alweer geleden is. In twee opzichten: die vakanties, én de tijd dat ik die nummers voor het eerst hoorde. Een vleugje weemoed speelt op.

Natuurlijk voeg ik ook onbekendere nummers toe die een groter publiek verdienen. Een beetje popblogger kan niet zonder een gezonde zendingsdrang, zeker als het gaat om adolescenten met hun peer-bubbels. Singer-songwriters als Freedy Johnson en Sandy Denny. Bijna vergeten soulmannen zoals Eddy Floyd (Knock On Wood) en Clarence Carter (Patches). Oude R&B-krakers van Fats Domino en Little Richard die je koste wat kost levend moet houden.

Intussen heb ik zo al meer dan 100 tracks op een rij gezet. Gaat lekker. Maar of ik zo tot een ultieme familievakantieplaylist kom? Natuurlijk niet. De nieuwe generatie moet zelf ook een stem in het kapittel hebben. Spotify geeft de fijne mogelijkheid om anderen uit te nodigen om samen aan een afspeellijst te werken. Co-creatie zogezegd. Het werkt. Binnen de kortste keren stromen er vele onbekende nummers binnen van Snelle, Nielson en Ronnie Flex, Nederlandse acts die nu hit op hit scoren. Naast de iets oudere wereldhits van Duncan Lawrence (Arcade), Luis Fonsi (Despacito) en Pharrell Williams (Happy). Het begint nu echt wat te worden. Nog even de volgorde finetunen… en dan op weg naar nieuwe vakantieherinneringen!

Als je de ultieme vakantieplaylist voor dit gezin wilt horen, hier staat-ie!