Onlangs nam ik een bijna twee weken durende duik in leven en werk van Paul McCartney. Ondertussen luisterde ik naar mijn eigen playlist met dertien van zijn albums. En een van de dingen die dan opvalt, is hoe vaak – en hoe knap – de ex-Beatle zingt over die in de popmuziek zo vaak veronachtzaamde periode in een liefdesrelatie: het huwelijk.

Op elk album van de gevierde Liverpudlian is minstens één liedje te vinden dat de stabiele langdurige liefde viert. Zo bevat McCartneys solodebuut uit 1970, toen hij net met zijn Linda getrouwd was, niet alleen The Lovely Linda, Momma Miss America, maar ook het bekende Maybe I’m Amazed.

Hoewel hij de moeilijkere kanten van het getrouwd-zijn niet helemaal schuwt, zoals in ‘We Got Married’ van Flowers in the Dirt uit 1998, vinden sommigen zijn ‘silly love songs’ toch te zoetsappig. Die mensen zijn dan echter vergeten dat in de liefde en in de muziek alles geoorloofd is – en dit dus ook.

Een van Macca’s mooiste huwelijksliedjes is wel My Love, van het Wings-album Red Rose Speedway uit 1973. Het begint zo:

And when I go away / I know my heart can stay with my love / it’s understood / It’s in the hands of my love / and my love does it good

Paul en Linda McCartney kregen het in die tijd aardig voor hun kiezen. Híj werd in de publieke opinie verantwoordelijk gehouden voor het uiteenvallen van The Beatles, zíj werd in de Britse media uitgemaakt voor yankee golddigger, en haar muzikale bijdrage aan Wings werd gefileerd. Hun relatie lijkt er alleen maar sterker door te zijn geworden:

And when the cupboard’s bare / I’ll still find something there with my love / It’s understood / it’s everywhere with my love / And my love does it good

Geen liefdestwijfel hier, geen onrustig verlangen, hoogstens verwondering over zoveel liefde. En die verwondering begint al plaats te maken voor een rotsvast vertrouwen.

Maar die tekst is misschien niet eens zo belangrijk. Luister maar eens naar de instrumentale versie van My Love op Standing Stone, het orkestwerk van Sir Paul uit 1997, een jaar voor Linda’s dood. Dan hoor je waar de kracht van dit goeie nummer zit: daar waar die bij McCartney altijd zit. In de melodie, die in het hoofd van de luisteraar blijft hangen en toch eeuwig fris klinkt. Die vertelt je ook zonder woorden dat het tussen jullie wel goed zit.