Deze week stormt het in mijn hoofd. Twee klassieke popalbums, allebei een halve eeuw oud, strijden om mijn aandacht: Bridge Over Troubled Water van Simon & Garfunkel (26 januari 1970) en Moondance van Van Morrison, dat welgeteld één dag later uitkwam. Beiden maken aanspraak op de hoogste eer, willen dat ik partij kies. We laten ze netjes na elkaar pleiten, in volgorde van anciënniteit.

Bridge Over Troubled Water: de zwanenzang van Paul Simon en Art Garfunkel als duo balt hun werk van vijftien jaar samen. Twee stemmen die zo lang onafscheidelijk leken en samen evergreens als The Sound of Silence, Mrs. Robinson, Scarborough Fair en Homeward Bound tot grote hoogten zongen, nemen hier afscheid van elkaar en van ons. Op de toppen van hun kunnen, dat maakt het extra tragisch. Luister naar The Boxer en de tijdloze titeltrack, in 1971 grandioos gecoverd door soul- en gospelkoningin Aretha Franklin.

Bridge is het rijkste van de vijf studioalbums van Simon & Garfunkel. Bestrijkt zo’n beetje alle stijlen van de popmuziek: gospel, folk, rock-‘n-roll, soul, bossanova en Latijns-Amerikaanse volksmuziek. En bij de productie zette men werkelijk alle registers open, getuige de blazersarrangementen in bijvoorbeeld Keep the Customer Satisfied of het hemelse achtergrondkoor in The Only Living Boy in New York. En vergeet Song For The Asking niet, het mooiste mini-liedje waarmee ooit een album werd afgesloten.

Moondance staat inmiddels te trappelen van ongeduld, het gezicht op onweer als hij van wal steekt: popblog Sputnik vergelijkt Moondance met Beethovens 6^e Symfonie, waarin de natuur de diep verlangde verlossing biedt. Luister naar de eerste regels van openingstrack And It Stoned Me en je snapt het: kabbelende beekjes, een zachte regen, groene heuvels – een vergeten Ierland, geïnjecteerd met een ongeëvenaarde portie Amerikaanse soul. ‘O the water, o the water, let it wash all over me’.

En zo gaat het door. Bijvoorbeeld in het veelgecoverde Crazy Love, gezongen met fluwelen stem, of Into the Mystic, dat je wel honderd keer achter elkaar kunt horen. In Caravan laat de Belfast Cowboy (leuke bijnaam trouwens) horen waarom hij de enige artiest is die eindeloos ‘laa laa, la la’ mag zingen. En het helpt dat Morrison op Moondance wordt bijgestaan door zijn beste backing band ooit. Luister naar de lekkere pianofills van Jef Labes in Come Running of de scheursaxsolo van Jack Schroer in These Dreams of You.

Ik hoor de pleidooien aan en ik voel me een rechter tegen wil en dank. Moet ik echt kiezen, waarom? Draai deze ongelooflijke albums en merk hoe onvergelijkbaar ze zijn, ook al werden ze min of meer gelijktijdig opgenomen, in dezelfde plaats (New York). Maar als je me het mes op de keel zet, dan komt Bridge Over Troubled Water toch op nummer twee. Het is niet het ultieme album, want Paul Simon zou later nog verder reiken, met bijvoorbeeld Still Crazy After All These Years, The Rhythm of the Saints en Stranger to Stranger. Terwijl Van Morrison met Moondance een blauwdruk neerlegde voor al zijn latere albums, op een hoogte zo eenzaam dat die nooit meer helemaal kon bereiken, hoe goed sommige van die 38 (!) platen ook zijn. Goed zo? Het mes  mag weg.