Vandaag op Goeie Nummers voor de verandering een liedje dat echt oud is, misschien wel twee eeuwen, maar dan in een versie van slechts een halve eeuw geleden: Banks of the Nile, van de Britse folkrockgroep Fotheringay.

Fotheringay behoorde tot de lichting Britse bands die zich eind jaren 60 afwendden van de Amerikaanse stadse popmuziek van die tijd. In plaats daarvan richtten bands als The Watersons, Pentangle en Fairport Convention zich op het eigen land. Ze zochten naar oude volksliederen die op het Britse en Ierse platteland van generatie op generatie werden doorgegeven, om daar vervolgens een eigenwijze moderne draai aan te geven.

Het verhaal van Fotheringay heeft alle kenmerken van een tragedie. Zangeres Sandy Denny richtte de band in 1970 op nadat ze Fairport Convention had verlaten om zich meer op haar eigen liedjes te concentreren. Maar het titelloze debuutalbum van Fotheringay werd ondanks uitstekende kritieken een commerciële flop, waarna de band begin 1971 teleurgesteld de handdoek in de ring gooide. De daaropvolgende solocarrière van Sandy Denny wilde ook niet vlotten, en ze stierf in 1978 na een val van de trap, 31 jaar oud.

We moeten het doen met wat de zangeres en haar band achterlieten. Gelukkig bevinden zich daaronder juweeltjes als de traditional Banks of the Nile. Dit lied, dat zich afspeelt tijdens de Napoleontische Oorlogen (1792-1815), verhaalt van een militair die zijn geliefde ondanks haar smeekbedes achterlaat om in het Britse leger in Egypte te vechten tegen de Franse troepen.

Op de website MainlyNorfolk kun je de route van deze traditional en die van talloze andere folksongs mooi volgen, vanaf de oudst bekende versie tot de meest recente uitvoeringen. Zangeres Heather Wood meldt dat Sandy Denny het lied zou hebben geleerd van haar folkgroep The Young Tradition, maar die a capella-versie ligt zo ver af van die van Fotheringay’s dat de band zeker ook andere eerdere uitvoeringen moet hebben gekend, zoals die van Ewan MacColl en Peggy Seeger.

Luisterend naar die andere twee versies valt op hoe veel liefde Fotheringay voor de traditie had – en hoe weinig eerbied voor hun voorgangers. Hun Banks of the Nile maakt een epos van een kort verhaal, een drama van een korte dialoog, een rijk en complex muziekstuk van een simpel walsje. De band, met Sandy Denny voorop, trekt het oude lied volledig naar de moderne tijd. We kijken als luisteraars niet vanaf een afstand naar een historisch plaatje, maar we zien twee individuen, geliefden die vermorzeld worden door de grote geschiedenis. We zouden het zelf kunnen zijn. Kippenvel.