Toen ze nog bij de EU hoorden konden we ze vaak wel schieten, die eigenwijze Britten. Toen ze aan de Brexit gingen doen nog meer. Maar nu ze zich in overdrachtelijke zin zeker 200 mijl van ons verwijderd hebben, beginnen we die excentrieke eilanders toch wel een beetje te missen. Het is misschien ook daarom dat ik de laatste weken behoorlijk verslingerd ben geraakt aan drie vrij recente acts uit het VK: Snowpoet, Sault en Arlo Parks.

Snowpoet laat zich moeilijk in een hokje stoppen. De pers maakt wel vergelijkingen met Björk, maar wat mij betreft is de IJslandse zangeres een stuk minder aards dan dit Londense duo. Hun recente album Wait For Me bevat folkachtige popsongs met sterke melodische hooks, ingebed in subtiele elektronica. Er zit iets mysterieus in, iets dat sluimert maar ook kan opflakkeren en misschien zelfs uitbarsten. Grootste troef van Snowpoet is zangeres Lauren Kinsella, die afwisselend intiem, ontwapenend, afstandelijk en groots klinkt. Ze houdt je als luisteraar als het ware aan een touwtje, zodat je aandacht steeds opnieuw naar haar toe wordt getrokken. Luister bijvoorbeeld naar Roots.

Het anonieme Britse collectief Sault was de revelatie van vorig jaar, met maar liefst twee goedgevuld albums die soul, afrobeat en pop sensueel met elkaar laten dansen. De Volkskrant ondernam vorig jaar een vergeefse zoektocht naar de identiteit van ‘de Banksy van de muziekwereld’; we doen het dus maar met de muziek.  De twee albums, respectievelijk getiteld Untitled (Black Is) en Untitled (Rise), bieden samen ruim anderhalf uur van al het goede van oude en nieuwe soul, met indringende teksten die lijken te refereren aan de Black Lives Matter-beweging. Dat ik You Know It Ain’t ontzettend irritant vind, is waarschijnlijk precies de bedoeling. Mooi voorbeeld: Uncomfortable.

Dan Arlo Parks. Haar album Collapsed In Sunbeams heb ik twee dagen achter elkaar op repeat gehad. Betoverend is bijvoorbeeld Black Dog, een lied vol mededogen voor wie geplaagd wordt door gevoelens van depressie – met een akoestische gitaartje dat zó gaaf net achter de beat aanslentert dat het de zwarte hond bijna zou kunnen wegjagen. Hope heeft hetzelfde thema, maar dan op een fijne jazzy groove. Als tegenwicht tegen de donkere thema’s heeft Collapsed In Sunbeams een warm en open geluid en biedt het album gelukkig voldoende opwekkende licht-funky pop om je een hele goede vrijdagavond te geven. Daarbij is Arlo niet alleen gezegend met een mooi relaxed stemgeluid, maar ook met fantastische begeleiders die minstens de hele Motown-catalogus van buiten kennen!

Aan het begin van dit stukje bedacht ik dat mijn interesse in deze drie Britse acts te maken kon hebben met weemoed die voortkomt uit de Brexit. Maar misschien heeft het minder met mij en meer met de artiesten zelf te maken. Deze acts uit het VK klinken buitengewoon geïnspireerd en zelfbewust. Alsof ze een nieuwe bladzijde in de popgeschiedenis willen omslaan. Is vergezocht om te denken dit nieuwe elan te maken heeft met het gevoel van urgentie van een natie die zojuist weer op eigen benen is gaan staan? Als dat zo is, staat ons nog veel moois te wachten. Een geluk bij een ongeluk.