We schrijven december en dus is het weer lijstjestijd: boeken, films en wat al niet. Ook lijstjes met de beste popmuziek van het afgelopen jaar. Ik vind het altijd een fijne tijd. Onder het genot van zachte kerstsferen, oliebollen en veel vrije tijd ontstaat er overzicht, wordt het kaf van het koren gescheiden én kom ik erachter wat ik allemaal jaar heb gemist.

Welke lijstjes las ik zoal? Eerst de buitenlanders: het Britse dagblad The Guardian, rootsmagazine No Depression en het Amerikaanse Pitchfork komen alle drie met een Album Top 50. Waarbij als eerste opvalt dat uit het No Depression-lijstje (op basis van een lezerspoll) slechts twee artiesten (The War on Drugs en Kacey Musgraves) terugkomen in de twee andere lijsten. Dat is wel heel weinig overlap.

Het tweede opvallende punt: het lijkt bijna of er voor de poprecensenten aan weerszijden van de Atlantische Oceaan twee heel verschillende jaren hebben plaatsgevonden. De Britse nummer 1 van The Guardian, Self Esteem (Rebecca Taylor), komt in de Amerikaanse top 50 van Pitchfork helemaal niet voor, en datzelfde geldt voor de nummers 2, 6 en 9. Andersom ontbreken de VS-nummers 2, 9 en 11 totaal tussen de vijftig topplaten volgens The Guardian.

Zou het kunnen dat de verschillende popwerelden steeds verder uit elkaar drijven? Dat continenten en genres zich steeds meer op zichzelf terugtrekken? Dat lijkt een te boude stelling op basis van te weinig feiten, ‘daar is eerst nader onderzoek voor nodig’, maar mij lijkt het in elk geval niet onlogisch. Want het huidige immense streaming-aanbod vraagt naast kwaliteit mogelijk om een extra selectiecriterium bij het samenstellen van een betekenisvol jaarlijstje. Zoals nationaliteit of muziekgenre.

In Nederland zag ik naast de jaarlijkse Lijst der Lijsten (de NPO Radio 2 Top 2000) de albumlijstjes van muziekblad OOR en De Volkskrant. Die laatste mixte pop, klassiek, jazz en global door elkaar in een ouderwetse top 40, OOR liet hield het vooral bij popmuziek en telde maar tot twintig. Wat hier in het oog springt: in tegenstelling tot de bovenstaande lijstjes staan er af en toe Franse, Duitse en Nederlandse artiesten tussen het Angelsaksisch geweld.

De belangrijkste les die ik uit de lijstjes trek: wat is de wereld toch groot. Wat is er ook dit jaar weer veel belangwekkende muziek verschenen die tot dusver aan me voorbij was gegaan. Dat kan ik nu dus gaan inhalen. Bijvoorbeeld New Long Leg van de Britse postpunkers van Dry Cleaning, een mix van spoken word en weerbarstige verslavende rockriffs – volstrekt uniek. Of het rijke hiphop-album van de eveneens Britse Little Simz, Sometimes I Might Be Introvert. En de plaat Vulture Prince van de Pakistaans-Amerikaanse zangeres/componiste Arooj Aftab klinkt op papier buitengewoon intrigerend. Dat wordt de komende dagen Lekker Lijstjes Luisteren bij de kerstboom. Dat wens ik jou ook toe!

P.S. Mijn eigen 2021-lijstje hou je nog even te goed.