Veedon Fleece is een bijzonder album in het meer dan 40 (!) albums tellende oeuvre van Van the Man. Als zanger en als liedjesschrijver is hij hier in topvorm. De Ier keert na zijn jaren in de VS voor korte tijd terug naar zijn folk-wortels. En in mij roept hij een hevig verlangen naar het Groene Eiland op. Favoriete tracks: Fairplay, Linden Arden Stole the Highlights en Streets of Arklow.

Het was de Nederlandse bandleider-trompettist Maite Hontelé die mij via de Volkskrant attendeerde op dit album van de Cubaanse zanger, trompettist en componist Alexander Abreu. Wanneer ik een oorvriendelijke oppepper nodig heb, bijvoorbeeld aan het eind van de werkdag, zet ik Pasaporte op. Onweerstaanbare moderne salsa van begin tot eind. Favoriete tracks: Se Te Olvidó Quien Soy en titelnummer Pasaporte.

Het debuutalbum van de zwaarmoedige Brit. Destijds grotendeels genegeerd door pers en publiek, net als de opvolger Bryter Layter en Pink Moon. Je begrijpt niet hoe dat kan. Meer dan 50 jaar later laat ik me nog steeds graag door Five Leaves Left meezuigen in Drakes intieme en verslavende universum. Vooral op momenten dat ik stilte nodig heb. Favoriete tracks: River Man, Cello Man en Day Is Done.

Een verrassende stem uit Texas voor wie het stempel americana te beperkt is. Robert Ellis (1988) is niet alleen een geweldige zanger en instrumentalist, hij schrijft ook wonderschone liedjes waarin hij zijn levens- en liefdespijn haarscherp verwoordt. En dat werkt bevrijdend. Favoriete tracks: Chemical Plant, Pride en de Paul Simon-cover Still Crazy After All These Years.

De jaren 80 vormden voor veel popliefhebbers, waaronder ikzelf, een merkwaardig decennium vol mooie en heel lelijke muziek. Dit album sprong eruit. Met zijn nerveuze ritmes paste helemaal in de tijdgeest, maar de geraffineerde harmonieën en teksten sloten eerder aan bij musicalcomponisten als Cole Porter en Irving Berlin uit de eerste helft van de 20e eeuw. Favoriete tracks: Bonny, Appetite en Desire As.

De beroemdste plaat uit de Britse folkrock, waarmee de band van onder anderen gitarist Richard Thompson en zangeres Sandy Denny zich opnieuw uitvond en zich bevrijdde van trauma. Maar anno 2023 ook nog steeds een spannend experiment met geweldige muzikanten die hun grenzen opzoeken en er met z’n allen overheen gaan. Favoriete tracks: Come All Ye, Tam Lin en prijsnummer Matty Groves.

Het is zo’n album dat je alleen al voor dat ene liedje kunt kopen en koesteren. In mijn geval Yamore, de openingstrack. Keita, Malinees, zingt het samen met de Kaapverdische ster Cesária Evoria (1941-2011). Je kunt het wat mij betreft 10 keer op repeat zetten. Ik versta de tekst niet, weet alleen dat het een liefdeslied is, toch ontroert het me elke keer weer. Ook de rest van de ingetogen plaat is top, zoals Madan, Moussoula en Iniagige.

Het was een soort donderslag bij heldere hemel. Een album zonder voorbeeld in de Nederlandse popmuziek. We hoorden op Spinvis een artiest die niet alleen de pophistorie had opgezogen, maar die ook teksten schreef die tegelijk grappig en poëtisch waren. De wereld ging voor mij – als popliefhebber en als liedjesschrijver – een stukje verder open. Favoriete tracks: Smalfilm, Voor Ik Vergeet en Ronnie Gaat Naar Huis.

Begin jaren 90 ontsnapte Nick Lowe (1949) naar eigen zeggen aan ‘de tirannie van de snare drum’. De Britse singer-songwriter en producer transformeerde van ‘new wave’-popzanger naar witgekuifde crooner van vernuftige country-, folk- en r&b-liedjes. At My Age is het vierde album in Lowes tweede muzikale leven. En wat mij betreft zijn beste, met onder meer Hope For Us All, Better Man en bovenal Long Limbed Girl.

In 1981 begon ik met mijn studie Nederlands in Leiden. In de introductieweek sliep ik op de kamer van mijn broer, die op vakantie was. De lp Now We May Begin lag op zijn draaitafel. Ik kende de plaat al, maar nu werd hij aan mijn ziel geklonken. Melancholie klonk nog nooit zo stimulerend. Favoriete tracks: de bekende hit One Day I’ll Fly Away, titelnummer Now We May Begin en Tender Falls The Rain.

Folkrockicoon Richard Thompson (Fairport Convention, Richard & Linda Thompson) verkaste in de jaren 80 naar de VS en maakte sindsdien 19 soloalbums waarop hij grossiert in fraaie popliedjes waarin zijn folkroots altijd doorklinken. Van al zijn sterke platen draai ik Sweet Warrior het vaakst. Omdat er geen enkel minder nummer op staat. Favoriete tracks: Dad’s Gonna Kill Me, Poppy-Red en Francesca.

In 1978 werd ik recht in het hart getroffen door de sopraan van een onbekende Britse artieste die zong over een nevelige woeste hoogte op haar debuut-elpee The Kick Inside. Zeven jaar later was Kate Bush met Hounds of Love al vele mijlen verder met haar muziek. En ook verder dan ik toen was. Aan het begin van deze eeuw landde het meesterwerk pas bij mij. Favoriete tracks: Cloudbusting, Running Up That Hill en Watching You Without Me.

City tot City (1977), met de evergreen Baker Street, was het grote album van Gerry Rafferty, die eerder naam maakte met the Humblebums en Stealers Wheel. En toch ligt de opvolger van dat topalbum mij nader aan het hart. Ik kan niet precies zeggen waarom. Night Owl bevat geen krakers, maar wel alléén maar goeie nummers, met een prachtig dichtgeplamuurde sound en troostende melodieën. En dus geen favoriete tracks.

Als iemand me zou vragen naar het sterkste Steely Dan-album, dan ben ik geneigd om meteen Aja te zeggen. Algemeen geaccepteerd als hun meesterwerk, en terecht. Maar nog liever luister ik naar het drie jaar later verschenen Gaucho, destijds beschouwd als de zwanenzang van het duo Donald Fagen en Walter Becker. Ik viel er trouwens pas in de jaren 90 voor – maar toen ook meteen helemaal. Luister naar Babylon Sisters, Gaucho, My Rival en Third World Man en je snapt waarschijnlijk waarom.

Ik geef maar meteen toe, het genie van Stevie Wonder barst op dit dubbelalbum een beetje uit zijn voegen, waardoor sommige liedjes iets te lang doorgaan. Maar het is ook logisch dat zoiets gebeurt, met zo’n overvloed aan weergaloze melodieën en ritmes: As, Pastime Paradise, I Wish, Sir Duke, Knocks Me Off My Feet, Summer Soft en ga zo nog maar even door.

Ze had al twee lp’s uitgebracht, de Britse/St. Kittse Joan Armatrading, toen deze naamloze plaat verscheen. Alsof de zangeres wilde zeggen dat dit haar echte debuut was. Ze vindt op deze plaat haar unieke mix van pop, folk en rhythm & blues. Down To Zero was het eerste liedje dat ik van haar hoorde, eind jaren 70. Toen Love & Affection. Toen Tall In the Saddle. Ze raakte een gevoelige snaar, en doet dat nog steeds.

Eind jaren 70 raakte ik verknocht van de stem van singer-songwriter James Taylor, en ik heb de meeste van zijn albums op vinyl of cd. Veel mensen vinden zijn werk uit de jaren 60 en 70 het beste, en daar is vast veel voor te zeggen. Ik koester Hourglass uit 1997 als de ultieme troostplaat. De muziek die je draait op de momenten dat je het even niet meer ziet zitten. Favoriete tracks: Enough to Be On Your Way, Little More Time With You en Ananas.

J.J. Cale wordt wel de meester van het understatement genoemd. Iemand die meer muziek suggereert dan hij daadwerkelijk speelt. De uitvinder van de laidback Tulsa-sound doet dat op Okie in mijn ogen beter dan ooit daarvoor en daarna. Het album bevat niet alleen evergreens als Cajun Moon en I Got The Same Old Blues, maar ook Rock and Roll Records en Starbound, Everlovin’ woman én Anyway the Wind Blows. 29 minuten eindeloos genieten.

Dit album van La Mitchell groeit in mijn oren nog steeds. In 1976 of 1977 schreef ik de teksten met de hand over in een notitieblok, zo geïntrigeerd was ik door wat ik hoogstens voor de helft begreep. Misschien snap ik er inmiddels iets meer van. Bovendien: wanneer ik nu Amelia of Song for Sharon hoor, ga ik automatisch terug naar die niet terug te halen jaren. Mijn favoriete track wisselt steeds; momenteel is het Black Crow.

The Rhythm of the Saints heeft altijd in de schaduw gestaan van zijn immens succesvolle voorganger Graceland (1986). De muziek is complex, niet strak gedefinieerd, net als de teksten. Misschien is dat juist de reden dat ik er zo van hou: er valt elke keer weer iets in te ontdekken. Ik denk dat ik dit Paul Simon-album de afgelopen 10 jaar zeker 1000 keer heb gedraaid. Onvoorstelbaar. Favoriete tracks: Further To Fly, Proof en The Cool, Cool River.