Er zijn flink wat  klassieke albums die dit jaar hun gouden jubileum vieren. Een daarvan is Five Leaves Left, het debuutalbum van singer-songwriter Nick Drake. Destijds, in de zomer van 1969, bracht de verstilde folkpop van de melancholieke Brit (1948-1974) niet meer dan een kleine rimpeling in de vijver teweeg: een paar ongeïnspireerde recensies, lage verkoopaantallen. Ook de twee albums die Drake daarna maakte, Bryter Layter (1971) en Pink Moon (1972), deden weinig.

Na zijn vroegtijdige dood in 1974, aan een overdosis pillen, werd Drake postuum een cultartiest, gekoesterd in een kleine kring van gelijkgestemde romantisch-gekwelde zielen. Zelf leerde ik zijn muziek kennen via een bevriende muzikant, een fan die bijna even introvert en zwaarmoedig was als zijn idool. Maar in 2000 vond de muziek van de Britse zanger-gitarist opeens een groot publiek nadat Volkswagen de titeltrack van Pink Moon in een reclamefilmpje gebruikte om een van hun modellen te promoten. Het kan verkeren.

Maar hoe klinkt Five Leaves Left nu, vijftig jaar later, voor onze eenentwintigste-eeuwse oren? Heeft het album de tand des tijds doorstaan of is het een relikwie uit de sixties geworden? Of heeft Nick Drake inmiddels zoveel invloed gehad op andere artiesten – denk aan de rijk georkestreerde fluisterfolkpop van Belle and Sebastian en Sufjan Stevens – dat zijn originele werk inmiddels belegen is gaan klinken?

Ik nam de proef op de som, en mijn conclusie is: Five Leaves Left is de jaren ongeschonden doorgekomen. Eigenlijk alles is bijzonder aan deze muziek. Nog steeds. De fraaie barokke orkestratie (Way To Blue). De ongebruikelijke akkoordenwisselingen (Time Has Told Me). Drake’s unieke finger-picking gitaartechniek die zoveel drive aan de ingetogen liedjes geeft (Cello Song).

Daarbij: Drake’s liedjes verraden een schat aan invloeden en tradities – hij luisterde zowel naar Bob Dylan, Van Morrison en Muddy Waters als naar Johann Sebastian Bach, Miles Davis en John Coltrane. Voorbeeld: Fruit Tree. Maar uiteindelijk is Drake’s grootste geheim is dat hij liedjes maakte die niet naar jou toe komen, maar die jou naar zich toe trekken. Langzaam en onverbiddelijk. Liedjes waar je in wilt verdwijnen, met het idee dat je, als je dat wilt, nooit naar het heden hoeft terug te keren. Ga mee met River Man. Sluit af met Day Is Done.